Het individu, en zeker de kunstenaar, neigt ernaar zichzelf als uniek te zien in een wereld die bevolkt wordt door vrijwel identieke individuen. Deze authenticiteitsdrang kan leiden tot negeren van grenzen om toch maar authentiek te zijn en kan daarmee juist de eigen persoonlijkheid geweld aan doen, of leidt tot het besef dat authenticiteit voor de meesten niet is weggelegd in de mate waarin we dat voor ogen hebben wat weer kan leiden tot innerlijk worstelen.

In religie heerst traditie en zou iedereen ouderwets gelijk moeten zijn, wordt alles in groepsverband beleefd en mag je niet te uniek zijn. In de wetenschap wordt veel, zo niet alles, gereduceerd tot het algemene waarin het individu een plek moet zien te vinden. Na de aanvankelijk overheersende en nivellerende rol van religie en wetenschap worden nationalistische, regionale en  culturele tegenstellingen weer uitvergroot. Sinds Nietzsche is zelfrealisatie verplicht, bij Sartre authenticiteit. Onderwerpen als gender, huidskleur en individuele vrijheid zijn actueel. Er is nog steeds een hang naar het universele maar tegelijkertijd is men gehecht aan particuliere eigenheid.