Ironie is een schertsende leugen waarmee iets van een waarheid wordt bedoeld, of andersom, een waarheid die voor een leugen staat. Ook zonder spottende toon kan er sprake zijn van ironie, mits duidelijk is dat de intentie het tegenovergestelde is van wat wordt beweerd. Beeldende kunst is derhalve in zichzelf ironisch als het een weergave van de werkelijkheid is.

Schilderkunst heeft vanaf de renaissance gestreefd naar vastleggen van de werkelijkheid zonder ooit de werkelijkheid te kunnen zijn, een ironische illusie. De moderne schilderkunst, die begon met impressionisme en expressionisme ging steeds verder afwijken van de werkelijkheid, juist om dichter bij de essentie van de werkelijkheid te komen. Kunstenaars als Duchamp met zijn urinoir en Warhol met soepblikken en Brillo- dozen, talloze fotografen en andere kunstenaars benadrukten de ironie van de kunst door stukken werkelijkheid te tonen terwijl ze kunst bedoelden.

Als puntje bij paaltje komt is alle beeldende kunst ironie want er is altijd iets anders te zien dan voor de hand ligt, anders zou het geen kunst zijn. Kunst is pas kunst als ze buiten de grenzen treedt van wat kunst is en daarmee is ze ironie.