terug

het individuele museum

Voor veel jonge mensen, die in het digitale tijdperk zijn opgegroeid, is de virtuele wereld reëler dan de echte wereld, vooral sinds de pandemie hen dwong thuis te blijven en zelfs werk of school een virtuele wereld werd. Voor iedereen, ook voor kunstenaars kan de virtuele omgeving een zegening zijn. In de echte wereld hebben kunstenaars geluk als een museum een van hun schilderijen aan de muur hangt. Zelden heeft de schilder invloed op de omgeving van het tentoongestelde schilderij, maar in de digitale wereld kan de kunstenaar een eigen museum creëren en gratis gebruik maken van alle mogelijkheden die de digitale technieken bieden.

museum van een enkele tekening

De eerste van de museumzalen bestaat uit een aquarel van een anonieme jonge vrouw met een gestileerd kapsel, gebaseerd op een internetfoto. Ze is een van de miljoenen individuen die zich, zoals de meesten van ons, speciaal voelen, en wel zo speciaal dat ze hun uiterste best doen om aandacht te krijgen in de virtuele wereld door te delen wat zij het beste aan zichzelf vinden.

We leven voor onze “likes”, maar in de virtuele wereld is het moeilijk om je te onderscheiden en de meesten zijn gedoemd om in de menigte te verdwijnen. Dit portret is het ene beeld dat een compleet nieuwe virtuele wereld creëert en een museumzaal vormgeeft met schilderijen, video en objecten. We zien een museumzaal en nauwelijks de individuele persoon die de bouwsteen is waardoor de hal is gevormd. 

een korte rondwandeling door een museumzaal in virtual reality

Het individu, gevangen in hokjes, met wisselend perspectief, voorgrond achtergrond, zoekend naar een prominente plek, een veelal vergeefse poging zich te onderscheiden en de onsterfelijkheid te verdienen, op zoek naar de eigen identiteit. Het individu dat op zoek is naar een prominente plaats in de veelkleurige grijze massa vol stuiterballen. Het leven is een flipperkast!

Het model dat poseert,  de ster met miljoenen volgers is amper nog een individu, maar veeleer een uiterlijke vertoning, een vorm waarvan de inhoud ondergeschikt geworden is, een lichaam waarin de geest het pleit heeft verloren. Het is de beeldcultuur die de wereld vorm geeft, een tekening waarmee getekend wordt, een van de verworvenheden van de digitale wereld.

de zaal van de paddo's

Veel musea leven van de nostalgie, het terug verlangen naar de goede oude tijd, naar romantiek, een onbestemde hunkering naar een idealistische wereld die slechts in de verbeelding bestaat, heimwee naar vergane glorie, aangewakkerd door kleding en antieke voorwerpen uit de spreekwoordelijke grootmoeders tijd.

Zijn musea in de reële wereld vaak uit op het kietelen van de nostalgiezenuw, een virtueel museum kan  een eindeloos scala aan virtuele fantasiewerelden bevatten, net als de verbeelding van een kunstenaar. Zodoende zijn er meerdere onderwerpen te zien in meerdere zalen en onbeperkte uitbreiding is mogelijk mits we onze grenzeloze fantasie de ruimte gunnen.

In de volgende zaal zijn de elementen uit de echte wereld de benen als pars pro toto voor ons mensen die altijd in beweging zijn, en kwetsbare paddenstoelen, een verschijningsvorm van verborgen leven, groep of individu. Paddenstoelen zijn het symbool van ons kortstondige bestaan en hebben verbluffende eigenschappen naast prachtige vormen en kleuren. Ze verdienen het om in hun veelzijdige grootsheid te worden getoond.

Het museum van vele werelden in het metaversum heeft een eindeloze horizon en is als een sleutelgat, een gluurdersluikje naar de onmetelijke onbekende werelden van de toekomst waar wij mensen kleine wereldjes vormgeven op een klein planeetje in het onmeetbare universum